Ik ben Daniek, 26 jaar oud en moeder en bonusmoeder van 2 prachtige kindjes. Samen met mijn verloofde woon ik in het prachtige noorden en heb ik het mooiste beroep van de wereld: Thuismoeder!
Vroeger als kind was ik altijd al iets aan de stevige kant. Niet dik, maar ook niet slank. Toen ik 4 jaar was, werd er bij mij een nierziekte ontdekt, sindsdien stond ik ook onder controle bij de nefroloog in het ziekenhuis. Bij elk bezoek kregen mijn ouders te horen dat ik moest afvallen, minder moest eten en naar een diëtist moest. Zo gezegd, zo gedaan, mijn ouders gingen met me naar de diëtiste. Volgens haar deden we alles goed, dus gingen we door zoals we bezig waren.
Op mijn 14e merkte ik, dat ik me door de woorden van de artsen steeds minder prettig voelde in mijn lichaam. Ik móest afvallen, maar ik deed toch alles al volgens het boekje??? Hoe kan het dan dat ik toch niet afval? Ik stopte met ontbijten, want dat zal vast wel iets doen. En ja, dat hielp! ik viel af. Maar nog altijd niet voldoende volgens de arts. Nou dan slaan we ook de lunch over dacht ik… en ja hoor! Ook dat hielp.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik verzeild was geraakt in het MOETEN afvallen. Avond eten at ik wel, maar kleine porties. Ik woog op een gegeven moment nog maar 65 kilo, en dat met een lengte van 1.84. Ik zag er niet uit! Maar de arts was tevreden! Sterker nog, hij vond zelfs dat er nog wel iets van af mocht. Toen werd mijn vader kwaad, héél kwaad. Hoewel hij deed wat de artsen vroegen, had hij wel degelijk door dat het niet goed ging met mij. Gelukkig dat hij dat toen is gaan inzien, dankzij hem begon in weer normaal te eten.
Toen ik 17 was, ging ik het huis uit. Ik was nog jong, maar wilde zo graag het huis uit. Ik studeerde, had ernaast ook nog een baan en hier ging het bij mij qua eten totaal mis. Ik ging naar school van 8-16 en werkte van 17-21 in de avond met maar 2 avonden in de week vrij! Ik at veel opwarm maaltijden, fast food of juist helemaal niet. Ik had simpelweg de tijd niet om te koken voor mezelf.
In 2018 werd ik ziek. Ik was aan het werk en ineens verloor ik in 1 klap mijn spraak, gevoel in m’n benen en kon niet meer nadenken.
Na weken onderzoek kwam daar FNS uit; een functionele neurologische stoornis. Ik kon niks, bewegen zat er niet in maar het eten bleef op dezelfde manier doorgaan. Ik kwam heel snel aan, tot ik op een gegeven moment 108kg woog.
Ik kwam bij een diëtiste terecht. Een jonge meid, waar ik mij over verbaasde, omdat ik in het verleden altijd wat oudere vrouwen als diëtiste had. Ik begon te vertellen, en zij luisterde. Na een uur praten over mijn eetgedrag, kwam zij met het idee om koolhydraatarm te gaan proberen eten. Ik had geen idee waar ze het over had en baalde een beetje. Ik dacht, dat wordt alleen maar sla eten en nooit meer genieten van lekker eten. Maar ik wou slagen, ik wou weer een gezond lichaam krijgen en dus ging ik hard aan het werk. Ik melde me aan op verschillende facebook groepen, maakte verschillende recepten. En ter motivatie maakte ik mijn eigen pagina!
Ik kwam terecht in een groep waar ik samen met Lin moderator was. Een mega groep, wat waren wij daar samen druk bezig om het goed te laten lopen! Ondertussen vlogen de kilo’s eraf, en dat terwijl ik gewoon heerlijk at!
Ik begon aan de studie gewichtsconsulent/voedingsdeskundige. Ik wilde namelijk weten, waarom ik nou eigenlijk zoveel afviel. Maar ik wou ook te weten komen wat voeding met je doet. En ja! Ik behaalde mijn diploma!
Na een jaar was ik 30 kilo kwijt! Ik woog 78 kilo en ik merkte dat ik mezelf weer mooi vond. Maar nog belangijker, mijn lichaam was weer stukken gezonder! Mijn nieren werden beter, mijn medicatie voor mijn te hoge bloeddruk mocht naar beneden. Ik was trots, trots dat ik het zelf had bereikt. Trots om op een gezonde manier verder te kunnen!
Nu eet ik koolhydraatbeperkt, omdat ik inmiddels een geweldige man heb gevonden waarmee ik 2 prachtige kinderen heb. Koolhydraatbeperkt vind ik makkelijker te combineren met mijn gezin.
