Had ik verschil kunnen maken?

Dat voeding zo’n ongelooflijk grote impact heeft op je gezondheid is op zich vrij logisch, maar is tevens iets waar ik nooit eerder zo bewust bij stil heb gestaan. Wetende wat ik nu weet over de gevolgen van verkeerde voeding, maar tevens de kracht van de juiste voeding blijft er een vraag door mijn hoofd heen spoken… Had ik mijn opa en oma kunnen redden, van alle ellende die zij in hun leven door een slechte gezondheid hebben meegemaakt??

Mijn geweldige opa en oma

Mijn oma was één van mijn meest favoriete personen, mijn opa was ook echt mijn superheld, maar die is helaas al overleden toen ik pas 5 jaar oud was…

Onze bijzondere band begon al toen ik klein was, opa en oma paste meerdere dagen in de week op mij en mijn broer Louis. In vakanties gingen we vaak gezellig bij opa en oma logeren, waarbij we dan de leukste avonturen beleefden en hilarische herinneringen hebben gecreëerd.

Mijn opa was namelijk nogal van het stoeien en uitdagen, waarop oma dan weer probeerde om ons en opa te kalmeren (wat overigens waak weinig effect had 😉), want we waren veel te wild volgens haar. Opa tilde ons bijvoorbeeld op, zodat wij bij de takken van hun hazelnotenboom konden komen, waarna hij ons ophing” aan de boom en vervolgens liet bungelen. Maar wat ook een favoriete stoei-gelegenheid was, dat was wanneer opa even opstond uit zijn schommelstoel. Dan doken mijn broer en ik zo snel als dat wij konden in de stoel en zaten we al giechelend te wachten, op het moment dat opa terug kwam en zijn plekje kwijt was. Dat resulteerde altijd in een stoeipartij, waarbij we ook wel meer dan eens met stoel en al achterover klapten en samen op de grond lagen.

Oma kwam dan mopperend (en soms paniekerig) uit de keuken, omdat zij bezorgd was om ons. Uiteraard moesten we dan alleen maar nog harder lachen. Want ondanks dat opa wild met ons stoeide, was hij zo gek op ons, dat hij nooit risico’s zou nemen met ons op serieuze verwondingen.

Mijn opa is helaas op vrij jonge leeftijd al overleden, hij is maar 62 jaar geworden…

Mijn opa had een longembolie, waardoor hij veel moeite had met ademen en op het laatst ook bijna nergens meer energie voor had. Ook had mijn opa ernstig verzwakte bloedvaten rondom zijn hart. Eigenlijk had hij voor zijn bloedvaten een operatie nodig, om de vaatwanden een extra laag te geven, voor het geval dat er een belangrijk bloedvat zou springen en mijn opa daardoor van binnenuit dood zou bloeden. Maar helaas zat het probleem op een dermate gevaarlijke plek bij zijn hart, dat een operatie geen optie was.

Opa is uiteindelijk plotseling overleden op Moederdag, toen zij op de koffie waren bij de buren. Of gezonde voeding mijn opa had kunnen helpen, dat weten we niet… Maar ik weet wel dat we heel plots en veel te vroeg die geweldig mooie man in ons leven moesten gaan missen…

Toen opa er niet meer was…

Nadat mijn opa was overleden werd mijn band met mijn oma nog hechter. Oma paste namelijk nog steeds op (en wij pasten misschien ook wel een beetje op oma ). Maar ook kwam zij sindsdien iedere week bij ons thuis eten, zodat ze wat meer aanspraak zou hebben en niet altijd alleen hoefde te eten.

Het zien van mijn oma was nooit een kwestie van moeten, maar juist iets waar ik echt altijd ontzettend naar uitkeek en volop van genoot. Ik zei zelfs vaak afspraken met vriendinnetjes af, omdat ik anders mijn oma niet kon zien op de vaste momenten, zo dol was ik op tijd doorbrengen met haar!

Naarmate ik ouder werd ging ik standaard iedere woensdag bij haar thuis eten, wederom niet omdat het moest, maar omdat het kon. Ook hielden we regelmatig filmavonden met z’n tweeën en later was het zelfs zo, dat ik vaak als ik naar de kroeg was geweest in het weekend, ik rond een uur of 3 in de nacht nog even een afsluitertje ging doen bij oma. Mijn oma was namelijk (net als ik) echt een nachtbraker, waardoor er vaak nog wel licht brandde rond die tijd. Dat zal je vast niet vaak horen hé ?! Een puber die om 3.00 nog even na het stappen bij oma op visite gaat.

Maar goed, terug naar het wekelijks samen eten.
In het begin kookten we beide om de beurt, maar naar mate haar gezondheid achteruit ging, kookte ik iedere woensdag. Ook deden we voorheen samen de boodschappen, maar ook dat ging op een gegeven moment niet meer.

Uiteraard deed ik dat met alle liefde alleen, maar ik moet wel eerlijk bekennen dat dat niet zo’n grote moeite was, aangezien oma praktisch boven de supermarkt woonde.

De reden dat mijn oma zelf niet meer fysiek in staat was voor de bovenstaande dingen had meerdere oorzaken. Zij leed namelijk aan diabetes type 2, daarnaast had zij een te hoge bloeddruk, had oma last van spieratrofie en botontkalking en kreeg ze uiteindelijk ook alzheimer. Gelukkig heeft mijn oma mijn bruiloft wel nog mee kunnen maken.

De gevolgen die oma heeft moeten aanvaarden van die aandoeningen zijn echt niet mis… Meer daarover licht ik verderop toe. Er is namelijk een behoorlijke aanloop geweest naar die aandoeningen, die ik eerst verder zal toelichten. Grote kans namelijk dat die dingen erg herkenbaar zullen zijn voor velen.

De gezondheid van mijn oma

Oma heeft altijd al geworsteld met haar gewicht. Mijn moeder weet niet beter, dan dat oma altijd meerdere kledingmaten in haar kast heeft gehad (met tot wel 4 kledingmaten verschil), omdat zij zo vaak schommelde in haar gewicht.

Eens in de zoveel tijd vond mijn oma weer de kracht om aan een nieuw dieet te beginnen, dit waren meestal behoorlijk radicale diëten. Hierbij nam zij dan maandenlang geen vast voedsel (alleen maar shakes). Zo’n extreem dieet is uiteraard niet vol te houden… Met als gevolg dat ze het weer opgaf en direct weer begon met aankomen. Het hielp ook absoluut niet mee dat mijn oma echt alles er aan deed om niet te hoeven bewegen.

Het voedingspatroon van mijn oma was, met de kennis die we nu hebben over voeding, alles behalve gezond te noemen. Het is dan ook geen verrassing dat zij diabetes type 2 ontwikkelde.Oma heeft altijd al geworsteld met haar gewicht. Mijn moeder weet niet beter, dan dat oma altijd meerdere kledingmaten in haar kast heeft gehad (met tot wel 4 kledingmaten verschil), omdat zij zo vaak schommelde in haar gewicht.

Eens in de zoveel tijd vond mijn oma weer de kracht om aan een nieuw dieet te beginnen, dit waren meestal behoorlijk radicale diëten. Hierbij nam zij dan maandenlang geen vast voedsel (alleen maar shakes). Zo’n extreem dieet is uiteraard niet vol te houden… Met als gevolg dat ze het weer opgaf en direct weer begon met aankomen. Het hielp ook absoluut niet mee dat mijn oma echt alles er aan deed om niet te hoeven bewegen.

Het voedingspatroon van mijn oma was, met de kennis die we nu hebben over voeding, alles behalve gezond te noemen. Het is dan ook geen verrassing dat zij diabetes type 2 ontwikkelde.

Maar dat was niet alles

Het moeten leven met diabetes type 2 is natuurlijk al vervelend genoeg, maar zij kreeg helaas ook te maken met de ernstigere gevolgen daarvan…

Het begon met de noodzakelijke amputatie van haar teen. Zij had een wondje die, als gevolg van de diabetes, niet wilde genezen en alsmaar erger en groter werd, tot het moment dat een amputatie de enige optie was. Maar daar bleef het niet bij…!

De wondgenezing was dermate slecht, dat zij uiteindelijk niet één, maar zelfs beide benen, tot net onder de knie, geamputeerd had. Oma heeft tijdelijk een prothese geprobeerd, maar dit was geen geschikte optie. Dit omdat ook daarbij weer risico is op wondvorming, waardoor er misschien zelfs nog wel verder geamputeerd zou moeten worden. Als gevolg van de amputaties kwam zij dus permanent in een rolstoel te zitten.

Los van het bovenstaande, heeft zij meerdere malen een operatie gehad waarbij er een stens geplaatst is, omdat haar doorbloeding zo slecht was, dat dit anders ernstige gevolgen zou hebben.

Denk je dus eens in hoe veel dat lieve mens, mijn favoriete oma, in het ziekenhuis heeft gelegen. Maar stel je ook de hoeveelheid pijn voor, door alle ingrepen en de schaamte van het zo afhankelijk zijn, dat je nog niet eens zelf naar het toilet kunt gaan… Werkelijk waar verschrikkelijk.

In de laatste jaren van haar leven kreeg oma ook de diagnose dat zij alzheimer had. Ook dit was ontzettend lastig voor haar om te kunnen accepteren en hiermee te kunnen leven. Oma is nooit oud genoeg geworden om daadwerkelijk mentaal helemaal van de wereld te zijn, zij moest dus continu leven met de confrontatie dat haar geheugen haar in de steek liet.

Ondanks alle bovenstaande tegenslagen en ellende is mijn oma altijd een ongelooflijk lief en dankbaar mens gebleven, iets waar ik enorm veel bewondering voor heb! Het is namelijk echt niet niets wat ze allemaal te verduren heeft gehad.

Had ik meer kunnen doen?

Ik heb mijn oma uiteraard overal waar ik dat maar kon geholpen, zowel met mentale support, als met fysieke hulp. Maar ik kom maar niet van de gedachte af, wat nu als ik toen had geweten wat ik nu weet over voeding…

Al haar aandoeningen zijn namelijk terug te linken naar de gevolgen van koolhydraatrijke en ongezonde voeding. Had ik, door haar meer begeleiding in voeding te geven, al haar ziektes en de gevolgen daarvan kunnen afremmen, genezen, of misschien zelfs wel kunnen voorkomen???

Dat is een vraag waar ik helaas nooit het antwoord op zal krijgen… Maar ik hoop dat ik doordat ik dit verhaal met jou deel voor al jouw dierbaren, of misschien wel voor jouzelf, hier een impact op kan maken en voor een daadwerkelijk verschil kan zorgen. Want ik gun iedereen een zo gezond mogelijke oma/opa/vader/moeder/etc…

Dit heb ik wel kunnen doen!

Gelukkig heb ik dit verschil wel kunnen maken voor het leven van mijn moeder! Ik heb al mijn kennis en ervaringen met haar gedeeld en zij is vol overtuiging met mij mee gegaan in het volgen van een ketogeen levensstijl. Ik ben ervan overtuigd dat zij hierdoor een heel ander pad in zal slaan, dan het pad waar mijn oma op terecht is gekomen.

En natuurlijk mijn eigen voor en na foto’s niet te vergeten, want ook ik had een hele andere toekomst in kunnen gaan…

Geen spijt of schuldgevoel

Het verleden kan je niet veranderen. Ook kan ik niets doen aan hoe alles gelopen is, omdat ik simpelweg de kennis toen niet had, die ik nu wel heb. Ik voel mij dan ook niet schuldig/verantwoordelijk, voor alles wat mijn opa en oma hebben meegemaakt.

Maar wat ik wel kan doen, is mijn uiterste best doen om zoveel mogelijk mensen te bereiken met deze informatie. Waardoor ik hopelijk wel heel veel anderen een veel mooiere toekomst kan geven.

Hoe?

Door mensen de juiste kennis te geven, handvatten aan te reiken en door te proberen om zo veel mogelijk mensen hiermee te bereiken. 

Ik vind dat kennis over gezondheid en voeding altijd en voor iedereen gratis te vergaren moet zijn. Daarom is er op mijn website alle basis informatie te vinden, voor een gezonde ketogeen levensstijl. Maar dat is niet alles!

Als je je inschrijft op de mailbox surprise, dan krijg je alle belangrijkste informatie gratis toegestuurd, in de vorm van een keto mini cursus. Ook krijg je daarbij heerlijke recepten toegestuurd, zodat je zelf kan ervaren hoe lekker keto kan zijn. Ben jij nog niet aangemeld? Doe dit dan meteen! Onderaan iedere pagina heb je de mogelijkheid om je gratis aan te melden.

Wat kan jij doen?

Ook jij kan helpen, door deze kennis en informatie met zo veel mogelijk mensen te delen. Niet alleen voor jouw dierbaren kan je een wereld van verschil maken, maar voor een ieder die jij kunt bereiken.