Het verhaal van fysieke tegenslagen

In dit verhaal geef ik jou een inkijkje in de obstakels en overwinningen die ik heb ervaren als gevolg van fysieke uitdagingen in mijn leven.

Levensuitdagingen zijn onvermijdelijk en voor velen zijn ze slechts een tijdelijke tegenslag. Maar in mijn geval, leek het geluk me niet altijd goed gezind. Mijn leven is gekenmerkt door fysieke obstakels en hersteltrajecten die niet altijd soepel verliepen.

Toch deel ik mijn verhaal niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil laten zien hoe ik met deze tegenslagen ben omgegaan en hoe ze uiteindelijk positieve veranderingen in mijn leven hebben teweeggebracht.

Voor mijn achttiende levensjaar had ik al heel wat meegemaakt: van een dubbele armbreuk door een ongelukje tijdens het turnen, waar een dubbele operatie voor nodig was, tot een uit de kom geschoten schouder door te wild stoeien. Ik brak nog een arm door een val tijdens het uitlaten van mijn hond, raakte mijn polsen zwaar gekneusd bij een skatebike-ongeval, en scheurde mijn enkelbanden meerdere malen door onhandige manoeuvres. Als kers op de taart liep ik zware kneuzingen en zelfs een hersenschudding op na een val van mijn paard. Dit waren stuk voor stuk momenten waarbij herstel een kwestie was van tijd en doorzettingsvermogen.

De echte uitdagingen kwamen echter pas later…

Het eerste heftige en ingrijpende fysieke probleem

Toen ik 18 jaar oud was, kreeg ik te maken met een onverwachte en angstaanjagende wending in mijn leven. Het was een normale doordeweekse dag, maar vanaf het moment dat ik opstond voelde ik een lichte steek in mijn linker zij. In het begin zocht ik er nog niet direct iets achter, iedereen heeft wel eens een spiertje wat niet helemaal lekker zit of iets dergelijks, dus ik vervolgde mijn ochtendritueel om mij klaar te maken voor mijn werk. Toen ik bij de bushalte stond te wachten om naar mijn werk te gaan vond ik al wel dat het lang aanhield, maar ik dacht “het zal zo vast wel wegtrekken”. Na een busrit van 3 kwartier kwam ik aan bij mijn ouderlijk huis, vanaf daar pakte ik de fiets om naar de drogisterij in het centrum te gaan, waar ik toen werkte. Ik deed altijd eerst alvast de boodschappen voor het avondeten, voordat ik naar mijn werk ging, want dat scheelde weer iets in hoe laat ik in de avond thuis kwam. Toen ik in de supermarkt liep begon ik mij zorgen te maken. De pijn werd namelijk steeds heviger en scherper. Toen ik weer bij mijn ouderlijk huis aankwam was ik volledig buiten adem, terwijl het maar 5 minuten fietsen was vanaf de supermarkt. Ik belde de huisarts op om de situatie uit te leggen en zij dacht dat ik aan het hyperventileren was. Ze zei dat ik meteen op de fiets kon stappen om langs te komen, dan zou ze even kijken of ze iets voor mij kon doen. Ik had nog even de tijd voordat ik door moest naar mijn werk, dus dat leek mij wel een goed idee.

Toen de huisarts naar mijn long luisterde zei ze heel voorzichtig dat ze het idee had dat er iets serieus mis was met mijn long en dat ik door moest naar het ziekenhuis voor een foto. Mijn reactie was “Dat is goed, maar ik moet eerst even de winkel openen en een collega bellen met de vraag of die mij kan overnemen, ik ben namelijk vandaag de enige met de sleutels van de zaak”. Ik wilde de klanten namelijk niet voor een dichte deur laten staan. De huisarts keek mij vol verbazing aan en zei dat dat niet zou gaan gebeuren, ik moest echt direct naar het ziekenhuis en moest heel voorzichtig bewegen.

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik heel voorzichtig behandeld, ik mocht niet eens zelfstandig naar de wc lopen, omdat ik absoluut geen onverwachte bewegingen mocht maken. Nadat er foto’s waren gemaakt van mijn long kwam het nieuws, mijn linker long was volledig ingeklapt. Het wordt al een ingeklapte long genoemd als er een klein randje los zit, maar bij mij was het echt volledig ingeklapt, mijn long was enkel nog een propje onderin op de foto. Dit was schrikken zeg!

In de meeste gevallen kan dit worden opgelost met een eenvoudige ingreep (het plaatsen van een drain) en herstelt de long vanzelf. Helaas was mijn situatie uitzonderlijk. Elke keer dat de artsen probeerden de drain te verwijderen, waarmee ze mijn long vacuum trokken, klapte mijn long opnieuw in. Wat normaal een kort verblijf in het ziekenhuis zou zijn, strekte zich uit tot bijna twee weken.

Uiteindelijk besloten de artsen dat een zware operatie de enige oplossing was. Het herstel na deze ingreep was een zware beproeving, maar gelukkig genas alles uiteindelijk goed. Helaas hield ik wel een blijvende herinnering over aan deze beproeving: een beschadiging aan mijn ribben als gevolg van de lange aanwezigheid van de drainbuis. Het resultaat hiervan is dat ik tot op de dag van vandaag hevige pijn ervaar wanneer iemand onbewust op mijn zij prikt.

Wat het extra zuur maakte, was dat deze situatie zich voordeed vlak voordat ik mijn rijbewijs wilde halen. Het was een flinke teleurstelling. Gelukkig heb ik uiteindelijk toch mijn rijbewijs weten te behalen.

Hoewel ik tot op de dag van vandaag nog niet helemaal begrijp welke positieve lessen ik uit deze ervaring heb gehaald, is één ding zeker: ik heb het overwonnen. Deze gebeurtenis heeft me getoond dat de menselijke geest en het lichaam ongelooflijk veerkrachtig zijn. Het heeft me gesterkt en me laten zien dat we zelfs in de meest uitdagende tijden kunnen doorzetten en herstellen. En wie weet, misschien zal de echte waarde van deze ervaring zich in de toekomst openbaren. Wat ik zeker weet, is dat ik sterker uit dit hoofdstuk van mijn leven ben gekomen.

Dat is pech, de optie om te lopen weg!

Toen ik in mijn vroege twintiger jaren was, stond ik voor de allereerste keer voor een operatie aan mijn linker voet. Hallux valgus, een pijnlijke vergroeiing van de voet, had zijn tol geëist. De beproeving begon al bij het allereerste doktersbezoek, toen ik smeekte om een verwijzing naar een orthopedisch chirurg.

De huisarts, zonder zelfs maar naar mijn voet te kijken, weigerde resoluut. Ze vond me te jong voor zo’n ingreep en concludeerde dat ik, omdat ik nog kon lopen, geen operatie nodig had. Het klopte dat ik nog kon lopen, maar elke stap veroorzaakte een ondraaglijke pijn, waardoor ik zelfs geen tien minuten kon wandelen. Vol verontwaardiging legde ik uit hoeveel pijn ik had en hoe onbegrijpelijk het was dat ze zonder onderzoek kon beoordelen of ik het nodig had. Met enige ergernis gaf ze uiteindelijk toe en verwees me door, met de opmerking dat de chirurg me zou vertellen dat een operatie niet nodig was.

Maar bij de afspraak met de chirurg veranderde alles. Hij was verbaasd over de reactie van de huisarts en prees mijn vastberadenheid om een verwijzing te krijgen. De situatie was zo ernstig dat hij de operatie zo snel mogelijk wilde uitvoeren.

In eerste instantie was ik opgelucht, eindelijk zou ik verlost zijn van de pijn tijdens het lopen. Maar na een half jaar begonnen de schroeven, die waren ingebracht, naar buiten te komen en veroorzaakten ze hevige pijn. Een nieuwe operatie was noodzakelijk om het materiaal te verwijderen. Maar daar hield mijn pech niet op.

Na toestemming om weer voorzichtig te belasten, brak ik mijn middenvoet terwijl ik aan het fietsen was. Ja, je leest het goed, door te fietsen! Zelfs de verpleegkundige op de eerste hulp kon het nauwelijks geloven en weigerde zelfs een röntgenfoto te maken. Maar ik vertrouwde op mijn gevoel. Ik had al eerder iets gebroken en herkende het gevoel en het hoorbare kraken. Ik eiste een foto, anders zou ik niet vertrekken. Na veel discussie met de arts kreeg ik uiteindelijk mijn zin, en de foto bevestigde mijn vermoedens: mijn middenvoet was op meerdere plaatsen gebroken.

Gelukkig, na voldoende rust, herstelde mijn voet uiteindelijk. Maar je kunt je vast wel voorstellen hoezeer ik baalde op dat moment.

De zoektocht naar ontspanning met een rampzalige en verbazingwekkende uitkomst

En toen gebeurde het volgende opmerkelijke incident. Na een stressvolle periode besloot ik mezelf te trakteren op een ontspannende massage. Ik vroeg de masseuse specifiek om mijn spieren goed los te maken, want ik voelde de spanning in mijn spieren. Op de dag van de massage voelde het heerlijk aan, maar de dag erna begon een nachtmerrie die tot op de dag van vandaag niet volledig voorbij is.

Ik werd wakker en kon mijn hoofd niet bewegen. Mijn nekspieren waren zo gespannen als beton en elke beweging was pijnlijk, zelfs ademen deed pijn. Bij de fysiotherapeut werd vastgesteld dat ik een nek hernia had, ontstaan door de massage. Het klinkt ongelooflijk, toch? Je gaat voor ontspanning naar een erkende en gediplomeerde masseuse en eindigt met een hernia. De oorzaak was mijn hypermobiliteit; mijn lichaam buigt verder door dan bij de meeste mensen, wat vaak resulteert in ontwrichtingen. Tijdens de massage zijn mijn nekwervels waarschijnlijk te ver door geduwd, omdat ik de normale weerstand van mijn wervels niet heb kan de masseuse dit niet gevoeld hebben. Dit leidde tot de hernia, en mijn nek- en schouderspieren spanden zich automatisch aan om mijn nek te beschermen.

Na een jaar lang ontelbare fysio behandelingen en een jaar ziekteverlof, waarvan een deel op re-integratiebasis wat mijn klachten verergerde, kon ik mijn toenmalige baan als centralist voor meldpunt 144 (een meldpunt tegen dierenleed) en de 112 alarmcentrale niet meer uitoefenen. De nekklachten zijn grotendeels verdwenen, maar ze zijn helaas nog niet helemaal weg. Ik heb nog steeds vaak last van mijn nek, en de spieren zitten regelmatig vast en zijn hard en opgezwollen.

Maar het positieve dat deze ervaring me heeft gebracht, is dat ik mijn baan in loondienst heb opgegeven en me volledig heb gericht op Xandra’s Keto Kitchen. Op het moment van schrijven is het al ruim 3,5 jaar geleden dat ik mijn loondienstbaan heb opgezegd. Ondanks de zware periode en het voortdurende fysieke ongemak, heeft deze ervaring me aangespoord om van Xandra’s Keto Kitchen te maken wat het vandaag is.

En je vraagt je misschien af: dat is al heel wat om mee om te gaan, nietwaar? Maar helaas, dat is nog niet alles…

Daar gaan we weer…

In mijn eerste jaar als zelfstandige overkwam me opnieuw een spontaan ingeklapte long, dezelfde long als jaren daarvoor. De arts zei dat het slechts een klein deel van de long betrof, dus er was een goede kans dat het vanzelf zou genezen als ik me aan de voorgeschreven leefregels zou houden – niet tillen, niet bukken, geen fysieke inspanning. Na twee maanden moest ik terugkomen voor een controle, tenzij het erger werd. Bij die controle zagen ze dat mijn long weliswaar weer op de juiste plek zat, maar nog niet goed vast zat. Ik kreeg opnieuw dezelfde leefregels opgelegd en moest een maand later weer terugkomen.

Maar die ene maand overleefde ik niet… Iets meer dan een week na de controle werd ik wakker en voelde meteen dat er iets goed mis was. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis, waar bleek dat mijn long opnieuw was ingeklapt. Gelukkig beseften de artsen, gezien mijn voorgeschiedenis, dat afwachten geen optie was. De volgende ochtend werd ik geopereerd. Deze operatie was zelfs zwaarder dan de vorige. Ze gebruikten drie verschillende technieken: het ruwen van de long om wonden te creëren voor genezing, het inspuiten van een soort talkpoeder als superlijm, en het hechten van de long op meerdere plaatsen. De pijn die ik na de operatie ervoer, was onbeschrijflijk. Elke beweging deed zo veel pijn dat ik niet eens in staat was om zelfstandig overeind te komen als ik een beetje was ingezakt. De eerste paar weken moesten mensen me letterlijk optillen, en zelfs dat moest heel voorzichtig gebeuren, omdat het ontzettend pijnlijk was. Het was een ongelofelijk zware periode, en alsof dat nog niet genoeg was…

Deze beproeving vond plaats tijdens de eerste uitbraak van COVID-19. Het was voor mij extreem gevaarlijk om bezoek te ontvangen, omdat een extra longaandoening rampzalig zou zijn. Drie mensen in mijn leven isoleerden zich zo veel mogelijk om voor me te zorgen. Ze bezorgden boodschappen, kookten maaltijden, hielden mijn huis schoon en deden hun best om er fysiek en emotioneel voor me te zijn. Het was de grootste mentale beproeving die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig ben ik volledig hersteld, dankzij mijn broer Louis, zusje Monica, vriend Mitch en de mensen die me steunden met kaartjes, berichten en telefoontjes. Ondanks dat ik me nog nooit zo beproefd heb gevoeld, heb ik me nog nooit zo geliefd gevoeld. Iedereen was zo betrokken.

En wat nog mooier is, ondanks de ellende, heb ik in die periode enorm kunnen werken aan Xandra’s Keto Kitchen. Omdat ik uiteindelijk wel taken achter de laptop kon uitvoeren, vulde ik mijn website met alle essentiële informatie voor een ketogeen levensstijl. Dat was zo ongeveer het enige wat ik kon doen, afgezien van series kijken, maar ik wilde mijn tijd nuttig besteden. Dus, ondanks de zware tijd, kwam er ook iets goeds uit voort. Ook kon ik via sociale media veel mensen begeleiden bij hun start met keto, wat ook geweldig was om te doen en te zien wat het voor hen betekende.

Dit overkomt mij toch niet een tweede keer?

Jawel, toen kwam mijn andere voet aan de beurt voor dezelfde operatie die ik jaren geleden aan mijn eerste voet had ondergaan. Ik was erin geslaagd om deze operatie ongeveer tien jaar uit te stellen, hoewel de chirurg destijds al had gewaarschuwd dat de andere voet waarschijnlijk snel zou volgen. De pijn aan mijn voet was de afgelopen vier maanden zo intens geworden dat ik nauwelijks meer zonder mank lopen even snel naar de supermarkt kon gaan. Het was hoog tijd voor de operatie.

De operatie zelf verliep zonder problemen en het herstel verliep volgens het boekje. Maar… hier komt het ongeluk weer om de hoek kijken. Opnieuw begonnen de schroeven en krammen uit te groeien, serieus?! Er was ook nog eens een lange wachtlijst, dus ik moest meer dan drie maanden wachten voordat ik opnieuw kon worden geopereerd. Tijdens die maanden kon ik zelfs geen schoen meer dragen vanwege de uitstekende hardware, wat verschrikkelijke pijn veroorzaakte. Je raadt het al, ik was weer aan de bank gekluisterd.

De tweede operatie zelf verliep soepel, maar toen begonnen de complicaties. Bij het verwijderen van het drukverband dat tijdens de operatie was aangebracht, werd de wond gedeeltelijk opengescheurd, waardoor er een pijnlijke plek in het midden van de incisie ontstond. Maar dat was nog niet alles. De oplosbare hechtingen wilden aan de uiteinden niet oplossen, waardoor er ontstekingen begonnen te ontstaan. De huisarts moest de resten van de hechtingen verwijderen, maar de wonden wilden niet goed genezen. Op het moment van schrijven zijn er vier maanden verstreken sinds de operatie, en ik heb nog steeds last van een van de wonden. Er zijn verhardingen ontstaan, die zeer pijnlijk zijn. Het is vergelijkbaar met een likdoorn, maar dan vier keer zo pijnlijk. Ik heb talloze smeersels geprobeerd, maar tot nu toe heeft geen enkele gezorgd voor volledige genezing. Pas een week geleden ben ik begonnen met een speciale aromatherapieolie die lijkt te helpen, dus ik heb goede hoop dat het met de tijd eindelijk verder zal genezen.

Wat alle fysieke tegenslagen mij geleerd hebben?

Zoals je kunt zien, heb ik behoorlijk wat fysieke tegenslagen gehad. Natuurlijk was ik op al die momenten enorm gefrustreerd en heb ik weleens een traantje gelaten omdat ik er genoeg van had. Maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle dierbare mensen om mij heen, die mij niet alleen hebben geholpen met de fysieke dingen die ik niet zelf kon, maar die er ook mentaal voor mij waren. Uiteindelijk zijn mijn vriendschappen door dit soort ervaringen nog hechter geworden. Ik hou nog meer van de mensen om me heen en ben me nog bewuster geworden van alle mooie dingen in het leven. Ik geniet nu intens van al het moois in de wereld. Het leven kan echt prachtig zijn, je moet alleen leren om ernaar te zoeken en er bewust van te genieten, in plaats van je te richten op het negatieve. Ook heb ik zelf mogen ervaren wat het effect is van gezonde voeding en hoe dat je echt helpt om beter te herstellen. Maar niet alleen op het fysieke vlak, gezonde voeding kan mentaal echt een hoop voor je doen. Je wordt veel weerbaarder om met lastig situaties om te gaan, omdat je zo veel beter in je vel zit!