Het verhaal van mijn broer, die er bijna niet meer was geweest

Een aangrijpend verhaal over het leven van mijn broer en hoe hij een bijna-doodervaring heeft overwonnen.

Laat mij je meenemen in het verhaal van mijn broer, mijn aller beste vriend, die er bijna niet meer geweest was. Let op, dit is een zeer persoonlijk verhaal, wat als schokkend ervaren kan worden.

Maar eerst een belangrijke toelichting.
Mijn intentie is niet om medelijden op te wekken of om “zielig” te doen, maar om jullie een inkijkje te geven in wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe mijn levenservaringen mij hebben gevormd. Deze verhalen dienen als herinnering dat er altijd een persoon schuilt achter een bedrijf, en dat het delen van ons verleden en onze reis kan leiden tot waardevolle inzichten. Ook vinden wij het belangrijk om oprechte connectie met onze fans te hebben, en de beste manier om dat te bereiken is door je open te stellen en te laten zien wie je bent.

Deze verhalen zijn bedoeld om te inspireren, te reflecteren en te herinneren dat het leven niet altijd gemakkelijk is, maar dat we uit elke ervaring kunnen groeien. Samen kunnen we sterk staan en streven naar een betere en gezondere toekomst.

Het is van cruciaal belang om te beseffen hoe kostbaar het leven is, maar dat er helaas veel mensen onder ons zijn die het tegenovergestelde voelen. Ongeacht hoe goed we anderen denken te kennen, blijft het onmogelijk om volledig te doorgronden wat er zich in hun gedachten afspeelt. Deze persoonlijke realisatie heeft me op een unieke en ongewenste manier geconfronteerd met dit feit. Gelukkig is het uiteindelijk goed afgelopen, zelfs tegen alle verwachtingen in.

En dan nu, het verhaal van Louis.

Louis en ik zijn niet zomaar broer en zus; we zijn elkaars beste vrienden.

Thuis zochten we elkaar vaak al op, en we deelden zelfs een vriendengroep, waardoor we elkaar meer zagen dan alleen tijdens gezinsmomenten. Nadat ik het huis verliet, bleven we vrijwel elk weekend afspreken. Gezellig samen eten en nachtenlang spelletjes spelen werd onze vaste weekendroutine.

Ons laatste weekend samen verliep net zoals de vele voorgaande. We lachten, voerden diepgaande gesprekken en genoten van elkaars gezelschap. Maar op zondagavond of maandagochtend vertrok Louis altijd naar Den Helder. Hij diende als matroos in de Marine en was daar gestationeerd voor trainingen en schip onderhoud wanneer hij niet op uitzending was.

En toen kwam dat telefoontje van mijn ouders, dat een heel bijzonder voorspel had. Mijn vader ging zelden naar Louis’ slaapkamer; er was simpelweg geen reden voor. Maar plotseling voelde mijn vader de drang om naar Louis’ kamer te gaan, zonder te begrijpen waarom. Toen hij daar aankwam, ontdekte hij een afscheidsbrief van Louis. In de brief stond dat hij niet meer wilde leven en dat tegen de tijd dat deze brief gevonden zou worden hij er niet meer zou zijn. Toen mijn ouders mij belde en dat nieuws met mij deelde voelde ik de grond onder mijn voeten instorten. Sterker nog, ik voelde mijzelf van binnen helemaal uit elkaar vallen. Ik sprong meteen in de auto, ik geloof dat ik nog nooit zo snel van Hollandsche Rading naar Zeist ben gereden, het interesseerde mij op dat moment niet eens als ik daardoor mijn rijbewijs was kwijtgeraakt. Ik moest en zou zo snel mogelijk op zoek gaan naar Louis, misschien kon ik hem nog tegenhouden!

Natuurlijk informeerden mijn ouders onmiddellijk de politie over de brief. Gelukkig reageerden ze snel en zochten ze naar mogelijke locaties waar Louis zich kon bevinden. We begonnen ook onze eigen zoektocht, want passief wachten was ondraaglijk. Ik bezocht alle plekken waarvan ik wist dat hij regelmatig kwam, vroeg iedereen of ze hem hadden gezien of wisten waar hij naartoe zou kunnen zijn gegaan, en deelde mijn telefoonnummer met iedereen, in de hoop dat iemand nieuws had. Die uren waren angstaanjagend en overweldigend.

Maar het ergste moest nog komen. Op een gegeven moment kregen we een oproep van de politie: ze hadden hem gevonden. Hij was nog in leven en bevond zich op het politiebureau, maar wilde mijn ouders niet zien, alleen mij. Dus daar zat ik, 19 jaar oud, in een verhoorkamer met mijn broer, mijn beste vriend, terwijl hij me vertelde dat dit de laatste keer was dat hij me zou zien. Hij was opgepakt voordat hij zijn plan kon uitvoeren, maar hij zei dat als de kans zich voordeed, hij die zou grijpen. Zijn ogen vulden zich met tranen terwijl hij zag hoeveel pijn dit me deed, maar zijn eigen verlangen om niet meer te leven bleef onverminderd. Ik herinner me nog dat ik op een kartonnen bekertjeshouder van BOB (de campagne tegen drinken en rijden) zijn wensen voor zijn crematie en de dienst voorafgaand aan zijn begrafenis opschreef. Ik heb dat karton nog steeds.

De politie besloot Louis tegen zijn wil op een gesloten afdeling van Altrecht te plaatsen. Hij bracht drie weken door op de gesloten afdeling en nog eens twee weken op een open afdeling. Gedurende die tijd wilde hij alleen mij als bezoeker hebben, en ik bracht elke dag bij hem door. Het was een bijzonder zware periode, want hij wilde nog steeds niet doorgaan met het leven. Hij herhaalde vaak dat dit de laatste keer was dat ik hem zou zien en vertelde me zelfs dat hij al minstens drie manieren had bedacht om een einde aan zijn leven te maken. Het was hartverscheurend om dat te horen en vervolgens weg te moeten lopen. Na een paar van die gesprekken kon ik het niet meer aan. Ik keek hem aan, tranen in mijn ogen, en met een bevende maar vastberaden stem zei ik: “Doe het dan gewoon!” Ik vertelde hem dat ik er echt niet meer tegen kon en dat hij het gewoon moest doen. Of dat hij in ieder geval niet meer met me moest delen dat hij van plan was een einde aan zijn leven te maken, want als hij erin zou slagen zou ik het dan vanzelf wel horen.

Mijn woorden en emoties raakten hem diep, en hij besefte dat hij me dit niet meer wilde aandoen. Hij veranderde van gedachten en stond open voor gedwongen therapie en samenwerking. Hij beloofde niets, maar was bereid om te proberen uit het diepe dal te klimmen. De reden achter zijn zelfmoordpoging was niet dat hij geen uitweg zag, maar dat hij de zin van het leven niet meer inzag. Dit maakte het gemakkelijker om therapie een kans te geven en te blijven proberen.

De oorzaak van zijn gevoel dat het leven zinloos was, was het feit dat hij jarenlang emoties had onderdrukt. Het begon al in zijn vroege jeugd, toen hij probeerde negatieve emoties die hem pijn deden af te sluiten. Hoewel hij hier steeds beter in werd, merkte hij dat hij ook positieve emoties steeds minder kon voelen. Uiteindelijk bevond hij zich in een emotioneel vacuüm en speelde hij een rol wanneer hij emoties toonde. Na verloop van tijd kwam hij tot het besef dat het leven geen zin meer had. Als je de waarde en het doel van het leven niet meer kunt zien, neig je er vaak naar ermee te stoppen. Dat was zijn situatie.

Het laatste weekend dat hij bij me was, had ik geen enkel vermoeden. Hij was zo bedreven in het toneelspel dat ik pas later hoorde dat hij dat weekend in zijn gedachten afscheid van me had genomen. Hij wist dat dit de laatste keer zou zijn. Nu, terwijl ik dit schrijf, ben ik nog steeds verbaasd dat ik niets doorhad. Het was angstaanjagend hoe goed hij zijn gevoelens had verborgen.

Gelukkig heeft de therapie hem geholpen. Hij begon weer emoties te ervaren en zag weer de zin van het leven in. Jaren zijn verstreken sinds die verschrikkelijke periode, en hij heeft geleerd contact te houden met zijn emoties. Hij heeft zelfs een sterke motivatie om het maximale uit het leven te halen.

Louis en ik hebben afgesproken dat hij me op de hoogte zal houden als hij merkt dat er iets verandert. Ik vertrouw Louis eigenlijk volledig met elk aspect van mijn leven, maar eerlijk gezegd blijft er, met betrekking tot dit onderwerp, een kleine angst in mijn gedachten hangen. De herinnering aan hoe hij me de vorige keer heeft verrast en overweldigd, zorgt ervoor dat er altijd een stemmetje in mijn hoofd is dat vreest dat dit opnieuw zou kunnen gebeuren. Toch probeer ik daar niet te lang bij stil te staan, want die beangstigende gedachte veroorzaakt alleen maar paniek en verdriet. Gelukkig lukt het me om hiermee om te gaan. Ik verberg die emoties en gedachten niet, maar ik herinner mezelf eraan dat het uiteindelijk goed is afgelopen. Ik moet op zijn woord vertrouwen, omdat ik er niets aan kan veranderen. Die twijfel zal nooit volledig verdwijnen, want het is iets dat we in het leven moeten accepteren en afwachten, in de hoop dat het nooit meer zal gebeuren. Wat ik tegen mezelf zeg, is dat we het verleden niet kunnen veranderen. Ik ben dankbaar en blij dat hij nog steeds in mijn leven is, en onze band is sterker geworden door deze ervaring. We hebben diepgaandere gesprekken en praten bewuster over onze emoties.

De lessen die ik hieruit heb geleerd, zijn dat we nooit kunnen raden wat er in iemand anders’ hoofd omgaat. Het is belangrijk om bewust te genieten van de mensen in ons leven van wie we houden. We zouden vaker oprechte interesse moeten tonen in hoe het met hen gaat, met aandacht en gevoel, in plaats van automatisch te vragen. Soms moeten we doorvragen als we oppervlakkige antwoorden krijgen. Bovendien zouden we moeten delen wat de mensen om ons heen voor ons betekenen, wat er in ons omgaat en waar we mee worstelen. Onze dierbaren zijn er voor ons, maar we moeten hen wel toelaten in onze persoonlijke gedachten en gevoelens.