Het verhaal van mijn scheiding
Een persoonlijke reis door de uitdagingen en groei die ik heb doorgemaakt tijdens mijn echtscheiding.
Het leven zit vol verrassende wendingen en persoonlijke groei. Mijn verhaal begon met een ontmoeting vol liefde op het eerste gezicht toen ik bijna 16 was. De eerste keer dat we elkaar ontmoette durfden we elkaar alleen niet aan te spreken. Toen we elkaar de week erna weer zagen was de beste vriend van mijn ex-man zo dapper om mij te vragen bij hun te komen zitten, en toen ontstond het. We wisselden aan het einde van de avond nummers uit en vanaf dat moment was het raak. We hadden heel veel contact met elkaar en spraken veel af. Het duurde dan ook niet lang voordat we ook echt naar elkaar uitspraken dat we graag een relatie met elkaar wilde hebben. De twee jaar die daarop volgden waren echt geweldig, we waren helemaal gek op elkaar en brachten zo veel mogelijk tijd met elkaar door. Toen ik 18 was liet hij weten dat hij uit huis van zijn ouders ging en dat hij op zichzelf ging wonen en hij vroeg of ik met hem mee wilde. Wat denk jij? Natuurlijk wilde ik dat! We waren stapelgek op elkaar en ik wilde heel graag zelfstandig wonen. Dus, zo gezegd zo gedaan.
We woonden in een heel klein chalet, net groot genoeg voor 2 personen. Het was krap, maar dat was niet erg, want we waren samen en het was van ons. Een plek om alles zo te doen zoals we zelf wilden, waarbij we volledig zelfstandig waren. Maar, na een paar jaar waren we er wel aan toe om iets meer leefruimte te hebben. Van daaruit zijn we meerdere malen verhuisd, tot we ons droomhuis hadden. We konden een mooie ruime eengezinswoning kopen samen. Omdat we een gezamelijke hypotheek wilden afsluiten hiervoor leek het ons logisch om eerst te gaan trouwen. Dat maakte het kopen van een huis makkelijker en aangezien we toch ook kinderen wilden, vonden wij een huwelijk een logische en passende keuze om voor te gaan. De bruiloft was prachtig, we hebben echt een geweldige dag gehad. En eerste jaren van ons huwelijk, ook die waren of ze uit een sprookje kwamen. Natuurlijk zijn er altijd bij iedere relatie wel eens dingetjes, maar we konden altijd overal uitkomen samen. Totdat er dingen ongemerkt gingen veranderen…
We begonnen steeds meer ons eigen leven te leiden, los van elkaar.
Beide werkten we onregelmatig, waardoor we elkaar vaak misliepen. Maar ook begonnen we beide andere interesses te ontwikkelen. Waarbij hij graag thuis op de bank bleef, maar ik juist graag met vrienden afsprak en leuke dingen wilde ondernemen. De eerste periode liet ik mij remmen in het doen waar ik gelukkig van werd. Ik vond de tijd die we samen konden doorbrengen namelijk belangrijker dan het doen van dingen buiten de deur zonder hem. Maar na verloop van tijd wilde hij vrijwel niets meer buiten de deur doen, behalve naar zijn werk gaan en boodschappen doen. Dat was voor mij na verloop van tijd echt niet iets waar ik gelukkig van werd. Dus, als gevolg daarvan ging ik steeds meer dingen ondernemen zonder hem. Meestal was dat met mijn broer Louis en onze vriendengroep, zo hadden we zeer regelmatig avonden waarbij we eerst met z’n allen bij elkaar kwamen om te eten (american style, iedereen neemt wat hapjes mee) en vervolgens gingen we met een grote groep op avontuur in de kroeg. Lekker gek doen en dansen, even alles van het dagelijkse leven los laten en plezier maken. Dit was met een vriendengroep waarbij we elkaar al meer dan 10 jaar kenden, dus het was qua gevoel meer familie dan vrienden. Maar toch had ik veel moeite met het feit dat mijn toenmalige man nooit mee wilde gaan. Iedere keer als ik vroeg waarom niet, kwam er geen enkel ander antwoord uit dan “gewoon niet, omdat ik geen zin heb”. Als ik verder doorvroeg werd hij geïrriteerd en liep hij weg. Het resultaat van dat antwoord was dat ik dacht “prima! Dan doe ik wel gewoon mijn eigen ding, want hier kan ik niks mee… Als hij niet wil toelichten waarom hij niet mee wilt, en ook niet zo nu en dan een uitzondering wil maken voor mij, dan niet!”. We zagen elkaar steeds minder en minder, als gevolg van onze keuzes. Maar als we elkaar zagen, dan was het gezellig, liefdevol en goed. We hadden het zelfs over onze kinderwens en hebben 2 jaar lang geprobeerd om (tevergeefs) zwanger te worden. Gelukkig achteraf gezien dat dat niet is gelukt, want toen gebeurde het…
Als ik met mijn broer en vrienden ging stappen dan sliep ik vaak bij mijn broer. Dit was het gemakkelijkst gezien de tijd dat we de kroeg uitkwamen, en omdat ik dan ook een alcoholisch drankje kon nuttigen zonder dat ik nog achter het stuur van de auto moest stappen. Ik kwam op een zondag thuis, nadat ik bij mijn broer had geslapen en mijn man was stiller dan normaal. Ik vond het opmerkelijk, maar ik had er niet direct wat over gezegd. Na een paar uur sneed hij het gesprek aan. Hij gaf aan niet meer gelukkig te zijn met hoe ons leven samen was en dat hij niet wist of hij nog wel samen wilde blijven. Het voelde als een droom, of beter gezegd een nachtmerrie. Ik zag dit gesprek totaal niet aankomen en was echt overrompeld.
Nadat we het er iets verder over gehad hadden, over wat de redenen waren dat hij er zo over dacht, besloten we om tijdelijk uit elkaar te gaan. Niet als vrijgezel, maar even wat afstand van elkaar, zodat we beide konden ervaren hoe het was zonder de ander, en om onze gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten. Na een paar weken zouden we weer afspreken om te praten over hoe nu verder. Dus, ik ging weer terug naar Zeist, naar mijn broer en kwam daar huilend binnen. Mijn broer en zijn toenmalige huisgenoot, een goede vriend van ons, vingen mij op, probeerde mij te troosten en waren er echt voor mij. In de weken die daarop volgde gingen er zo veel gedachtes en emoties door mij heen. En toen was het zo ver, de dag waarop mijn man en ik zouden gaan bespreken hoe we verder zouden gaan. Ik zag enorm op tegen het gesprek, ik wist natuurlijk wel hoe ik er zelf over dacht, maar ik had geen idee hoe hij erover dacht. We hadden elkaar namelijk in de periode los van elkaar bewust helemaal niet gesproken. De man waarbij ik mij altijd zo geliefd, gewenst, vertrouwd en veilig had gevoeld voelde nu als een vreemde voor mij. Het was dan ook erg ongemakkelijk het eerste moment van begroeting, wat enorm geladen was met spanning. En toen…?
We gingen het gesprek aan, kort over hoe de weken zonder elkaar waren en hoe het met ons beide ging en toen het lastigste en meest spannende moment. Hoe nu verder? Dit was geen fijn moment. Ik was namelijk voor mijzelf tot de realisatie gekomen dat ik zelf het laatste jaar van onze relatie eigenlijk ook helemaal niet gelukkig was geweest… en dat ik dezelfde situatie niet als een toekomst zag waar ik echt naar uitkeek. Het heeft mij laten inzien dat ik probeerde vast te houden aan iets wat we ooit gehad hadden, dat ik vasthield aan zekerheid, aan een onrealistisch verwachtingspatroon en aan het feit dat ik wel oprecht nog van hem hield. Mijn beslissing was dus gemaakt in de weken dat we zonder elkaar waren. Ik was gelukkiger bij de gedachte dat we uit elkaar zouden blijven, dan bij de gedachte van het weer samen proberen. Maar hij dacht en voelde het tegenovergestelde… Hij zag in hoeveel hij mij miste, dat hij mij echt niet kwijt wilde en dat hij samen wilde blijven. Ik kan je zeggen, ook al was ik zelf degene die er een punt achter wilde zetten, het deed mij enorm veel pijn om die keuze te maken. Het deed pijn om 2 redenen. 1. Om hem zo veel pijn te moeten doen. En 2. Omdat mijn hele leven in die ene keuze compleet ging veranderen. Alles wat ik verwacht had van mijn toekomst viel kapot, ik moest mijn huis (mijn thuis) achter mij laten, mijn dagelijkse leven zou niet meer om hem en om ons samen draaien en ik had geen idee wat mij allemaal te wachten stond.
Omdat hij nog zo graag wilde kijken of we weer terug konden komen naar waar we ooit geweest waren hebben we wel nog heel kortstondig relatietherapie gehad en diverse dingen geprobeerd om de situatie nog te veranderen, maar dat mocht niet baten. Hierbij kwam er ook eindelijk boven water wat nu daadwerkelijk de reden was dat hij nergens meer mee naartoe wilde. Wegens zijn privacy en uit respect naar hem deel ik dat echter niet met jullie. Helaas mochten de dingen die we probeerden niet baten, het was spijtig genoeg echt klaar voor mij. Op dat punt was hij er alleen nog niet klaar voor, of klaar mee, dat is maar net hoe je het bekijkt. Hij wilde (of kon) ons nog niet loslaten. Toch heb ik mij daar niet door laten beïnvloeden en heb ik besproken met hem dat het er voor mij echt niet meer in zat. Hoe pijnlijk het ook is, zowel voor jezelf als voor de ander kun je maar beter eerlijk zijn in zo’n situatie.
Toen we net uit elkaar waren was het een rollercoaster. We hadden afgesproken dat we wilde kijken of we vrienden konden blijven. We waren zo lang samen geweest (13 jaar), hadden zo veel meegemaakt en gaven beide nog echt om elkaar. Ook hadden we behoorlijk wat gezamelijke vrienden, waardoor het ook prettig was als we elkaar konden blijven zien. Maar het was voor hem te lastig… Het bleef hem te veel pijn doen om mij te zien, maar niet meer samen te zijn. Maar ook wilde hij niet dat we elkaar helemaal niet meer zouden zien. Het was dus een zigzag van wel/niet, waarbij ik de keuze aan hem heb overgelaten om per moment te bekijken of hij wilde afspreken als vrienden zijnde.
Door de jaren heen spraken we nog zo nu en dan met elkaar af. We deden samen uitgebreid koffie, of gingen een hapje eten, ook kwamen we elkaar wel eens in de kroeg tegen. We konden in principe overal over praten, en brachten elkaar op de hoogte van hoe alles ging en hoe ons leven er los van elkaar uitzag. Met de tijd is dit echter verwaterd, waarbij het voor mij in ieder geval prima voelt dat het contact nu voorbij is. Ik hoorde onlangs dat hij inmiddels opnieuw verloofd is. Ik was blij voor hem om dat nieuws te vernemen en ik hoop dat hij een gelukkige toekomst zal hebben.
Zelf ben ik al weer 6 jaar samen met mijn partner Mitch en wonen wij inmiddels ook bijna een jaar samen. Het duurde allemaal even voordat ik er aan toe was om het een relatie te noemen en de volgende stap van het samenwonen heeft ook even op zich laten wachten, maar Mitch gaf niet op! Ik ben blij dat Mitch zo gek op mij was (en nog steeds is natuurlijk), dat hij heeft aangehouden en dat we zo blij zijn met ons leven samen. Als ik niet de keuze had gemaakt om onder ogen te komen dat ik zelf ook niet gelukkig was in mijn huwelijk, dan was mijn leven nu niet geweest zoals het is. En ik kan je vertellen, ik vind mijn leven echt geweldig en ben zo blij met hoe alles nu is.
Mijn levensverhaal is een getuigenis van persoonlijke groei, de moeilijke keuzes die we soms moeten maken en de weg naar een nieuw begin. Soms moeten we loslaten om onszelf te vinden en geluk te omarmen. Onze reis in het leven vormt ons en brengt ons uiteindelijk waar we moeten zijn.