Bijna onmerkbaar ga je van maat 40 naar 42 … en dan… oh 44 hebben ze ook. En daarna: jeetje maat 48, nou zeg, dat is handig dat past gewoon… Maar toen de maat 64 in beeld kwam, toen ging de knop om.
Ik kon alleen nog maar kleding kiezen waar ik nu in kan kamperen. En je wordt blijkbaar ook als infantiel bestempeld, als je dikker bent, want de prints met Beertjes Paddington waren niet van de lucht. Maar goed, mede dankzij die beertjes ben ik begonnen.
Ik ben met koolhydraatarm/keto begonnen in 2003, ik heb alle overbodige koolhydraten overboord gegooid. Zo deden we dat toen, in 2003 waren er geen weekmenu’s of recepten op internet en geen macro’s.
En in het begin vond ik het heel gek dat ik zoveel vette dingen mocht en moest eten. Dat was zo tegenstrijdig met wat ik altijd had geleerd. Maar het werkte wel. Ik had eindelijk niet meer altijd honger, kreeg energie en viel af. Uiteindelijk ben ik 60 kilo afgevallen, ik heb daar 2 jaar over gedaan.
Ik ben daarna al die jaren stabiel gebleven, maar nu sinds een tijdje heb ik zenuwpijn door mijn heupprothese en ik slik daarvoor sterke (dikmakende) medicijnen en daardoor ben ik 10 kilo aangekomen.
Dus nu echt weer helemaal naar superstreng keto en vasten. Het gaat langzaam maar het gaat😀 Ik weet hoe het moet en wat ik moet doen. Ik kom er wel weer vanaf.
Natuurlijk heb ik in de afgelopen jaren weleens een dip gehad, dan liep het allemaal niet zo lekker, of er was een etentje met dingen waarvan ik dacht oh, dat wil ik toch wel weer eens proeven of bijvoorbeeld in de vakanties met onderweg een ijsje of zo.
Dan kwam ik uiteraard weer een paar kilo aan maar dan toch altijd wel weer kunnen herpakken. Ik zie bij anderen dat dat niet altijd lukt. Dat is wel zonde natuurlijk, begin er dan niet aan. Echt, dat ene ijsje is het niet waard dat jij de weg weer kwijtraakt.
Sommigen kunnen niet geloven dat ik 60 kilo ben afgevallen. Dat zijn mensen die denken dat dit gewoon een ‘dieetje’ is… En diëten zijn tot nu toe altijd mislukt bij ze vanwege alle adviezen vanuit het (onder)voedingscentrum en caloriegerichte diëtistes.
Veel mensen zijn al snel geneigd het op te geven, als het even niet wil. Dan beginnen ze vrolijk met wat anders. Dat zijn vaak de mensen die niet snappen dat dat overgewicht een hormoonprobleem is. Een probleem met insuline-afgifte.
Ga je weer eten wat je eerst at, dan reageert je lijf daar precies hetzelfde op. Je komt dus gewoon weer aan! Dat komt niet doordat deze aanpak niet werkt, het komt doordat ‘normaal eten’ helemaal niet normaal is voor ons lijf.
Je bent dik geworden door veel koolhydraten en dat gebeurt gewoon weer als je weer aan de koolhydraten gaat. Eten wordt dan ook meteen weer een obsessie. Je rolt van de ene koolhydraat in de andere.
Ik ben geen voorstander van steeds allemaal vervangende producten van gebak of brood enzo. Je knutselt iets in elkaar met amandelmeel of kokosmeel en het smaakt toch nooit hetzelfde. Je krijgt er vooral weer veel honger van. Veel mensen haken dan af. Ook omdat de stap van koolhydraatarme taart naar ‘normale taart’ gevaarlijk klein is…
Maar met de heerlijkheden uit de snoepspecial van Xandra ben ik hiervan teruggekomen!
Inmiddels is dit zo normaal voor me dat ik elke koolhydraat uit mijn hoofd ken. 😂 Ik weet inmiddels niet beter dan dat koolhydraatarm eten voor mij onder normaal eten valt. Het is allemaal een kwestie van gewenning en mindset. Waarom zou je het normaal moeten vinden om standaard eten te nemen wat slecht voor je lijf is?
Ik ga alleen voor puur en echt eten. Voor mij is dit mijn manier van leven, voor altijd dus. Commentaar van anderen wuif ik lachend weg. Als ze op mijn werk vragen Jeetje heb je nu alweer een salade? Dan vraag ik: hey heb je nu al weer brood? Dan zie je ze denken…
